Loslaten

schouder

'Je moet het loslaten', zegt mijn fysiotherapeute over mijn pijnlijke schouder. 'Al die spanning, die omhooggetrokken schouders: laat los!' Makkelijker gezegd dan gedaan.

'Hoe doe je dat, loslaten?' Ik vroeg het haar en ze gaf antwoord zoals een ieder die die vraag gesteld wordt antwoord geeft. Zoals ikzelf honderden malen antwoordde: 'verleg je aandacht, wees je bewust van het gevoel, schrijf het van je af, ga lopen. Hou van jezelf!'

Het blijft een moeilijk gegeven wat je doet, hoe je doet met al die ongrijpbare dingen - nee, geen dingen - gevoelens, emoties, energie die zoveel invloed op ons functioneren hebben. Geen idee waarom mijn schouder en nek zo pijnlijk zijn. En toch ook weer wel.

Er rust zoveel op mijn schouders - onzin natuurlijk, absoluut zelf bedacht, niemand die me daartoe dwingt of erom vraagt maar ik voel de verantwoordelijkheid. Zoveel op mijn nek. 'Wanneer ga je die ballast van je afgooien', vroeg een coach jaren geleden al. 

Ik keek haar stralend aan. Ze herhaalde haar vraag en de setting: een woestijn met ergens in de verte een oase. Onbereikbaar, onmogelijk die op tijd te bereiken als je al die kilo's blijft meezeulen. 'Wanneer ga je dat gewicht afwerpen opdat je op tijd bij de waterput zult zijn?' Ik weet niet of mijn antwoord haar schokte.

Ik ben wie ik ben. Ik wou dat ik anders was. Jammer dan voor alle mensen die menen te moeten prediken dat je goed bent zoals je bent, dat je jezelf moet accepteren, dat je van jezelf moet houden. Ik wou dat ik anders was. Makkelijker. Liever. Geduldiger. En nog wat erren die me nu, redelijk happy als ik me voel, niet te binnen schieten. Misschien als ik anders was geweest, dan...

hart

Honderden dagboekdelen schreef ik over mijn datingavonturen, over mijn zoektocht naar een Man, over dat hart van mij dat brak, over loslaten en accepteren - schrijven helpt niet, kan ik u hierbij mededelen. Het lucht op je geheimen, je pijn en verdriet, je woede en machteloosheid aan papier toe te vertrouwen, het resulteert soms in prachtige teksten maar oplossen doet het niets.

Weten dat anderen hetzelfde meemaken of erger maakt het hartzeer ook niet minder. Geduldige oren, lieve woorden, een arm om je heen, niets maar dan ook niets verandert de realiteit. Het is hoe het is en je hebt het maar te accepteren hoe het komt, zonder antwoorden of uitleg en alle weerstand die je daaromtrent voelt moet je loslaten.

Ik sprak mannen en vrouwen, bijna vijf jaar lang was ik een luisterend oor, een begrijpende ziel, een spiegel soms die zei wat mijn fysio vandaag tegen mij zei. 'Ik ben ook zo hoor maar toch moet je proberen...' - nee, dat laatste zei ik niet. Ik zei nooit hoe anderen het anders zouden moeten doen. Wie ben ik dat te zeggen? Wat weet ik? Woorden zijn vluchtig en adviezen worden makkelijk naast ons neergelegd. Wie van u zonder twijfel is...

'Als het goed voelt, moet je doorgaan', zei iemand tegen me - en ik ging door. Ik ga door. Tegen beter weten in, voorbij al mijn grenzen, ondanks al mijn vragen. Het is een wonder dat ik niet met gillende sirenes ben afgevoerd - beetje dramatisch uitgedrukt wellicht. Drama, ja daar hou ik wel van. Shakespeare leerde me veel.

Hij leerde me dat de afloop altijd ongewis is. Dat je vaak geen invloed hebt of minder dan je dacht waardoor zaken anders lopen dan je wilde. Soms komt alles goed. Vaak niet. Het hangt er maar net vanaf aan welke kant je staat, waar je wiegje stond, hoe je zelf gebakken bent, wie je kent, welke acties je onderneemt en hoe de Goden over je denken. De enige op wie je kunt vertrouwen - als er al zoiets bestaat - ben jij zelf.

loslaten of vasthouden

'Controle', zegt de fysio, 'laat de controle gewoon eens los.' Ik hoor mezelf praten. Wat is het ergste dat er kan gebeuren als je even je grip verslapt? Niets! Er zal niets ernstigs gebeuren. Volgens mijn fysio is het zelfs goed. 'En', zo voegt ze eraan toe, 'heb een beetje geduld. Geef het een paar weken en kijk dan hoe het gaat.'

Ik heb geen geduld. Een ieder die nog een potje geduldspilletjes op de plank heeft staan: meld u! Ik heb ze nodig. Met spoed! Het - lees: alles - gaat me te langzaam maar ik kan het - zoveel is duidelijk - niet forceren. Ik moet het overlaten aan de Goden, de fysio, de instanties, bureaucratische molens, mensen - ik haat mensen (oeps, daar heb ik het dan toch gezegd!).

Er is zoveel om me druk over te maken: mijn gezondheid, die van mijn ouders, de politiek, onbetrouwbare mannen (en vrouwen), oneerlijkheid, hebzucht, laksheid, the state of the world - en ik kan er niets of maar heel weinig aan veranderen. Als ik gespannen ben, voel ik tegenwoordig mijn schouder en mijn nek. Prima want dan ben ik me bewust van de stress en kan ik loslaten.

Alleen, ik weet nog steeds niet hoe dat moet...


Kate
2 juli 2010



Foto 1: http://www.physioct.nl
Foto 2: http://blogimages.bloggen.be/dmek1960/599-fcceb02749ab63db000cc00cababf4a2.jpgm
Foto 3: http://www.ferdyonfilms.com/?p=229