 |
| de map vol blaadjes |
Ik verlang terug naar de basis van mijn SM gevoel, de verhaallijn die ik ontwikkelde als kind toen ik nog zonder referentiekader fantaseerde en schreef.
En dus pakte ik de map met de beschreven blaadjes vol meisjesfantasieën. Met scenario's en dialogen en settings en regels die spannender zijn dan wat dan ook. Die elektrische ladingen door mijn ruggenmerg stoten. Nog steeds.
 |
| meisjesfantasieën |
Schrijven op een stukje papier in het midden van de nacht. Heftig! Ik deed het als kind en veertig jaar later doe ik het weer. De volgende nacht ging ik zelfs het bed uit om de laptop te halen.
Een hele nacht was ik bezig in gedachte maar dat met die laptop deed me beseffen dat ik wederom alleen maar met reeds geschreven stukken wilde schuiven. Niet schrijven maar schuiven. Onzinnig! En daar staakte het weer.
Lezen wat je ooit geschreven hebt is veilig. Maar verder voortborduren op dat idee van een aantal nachten geleden? Verse stukken schrijven? Nee. Niet. Lukt niet. Het is een morbide fantasie die ik verwerp verder en verder omdat hij zo hard is dat je het niet moet willen.
Wat moet ik, mag ik niet willen? Ik wilde toch niet meer...? En schrijven was toch de veilige variant? Op papier kan ik toch invullen en meanderen en onrealistisch zijn? Het gaat toch nooit gebeuren dat ik ga uitbeelden, laat uitbeelden of beleven wat ik bedacht heb op papier?
Mijn nieuwe opzetje keur ik af. Misschien durf ik (nog) niet te delven in de zwartste, zwaarste, diepste zielenroerselen die ik kan bereiken. Misschien durf ik niet toe te geven dat ik nog steeds zulke perverse gedachtes koester en het fijn vind om over folteringen en ontberingen te fantaseren.
Bovendien, vanuit vertellersperspectief gedacht, wat is nu eigenlijk het verhaal? Wat de spanningsboog? Waar gaat het heen? En voor wie is dit "leesbare" lectuur? Ofwel: duizend excuses om vooral niets te schrijven. Zucht.
Lezen is makkelijker misschien en ik grijp naar de verhalen die ik de afgelopen jaren geschreven heb. Ze zijn mooi. Ik ben er trots op. Ze doen wat met me. Ja, ik weet dat wat ik beschrijf heftig is en zwaar en onwenselijk maar ik schreef het wel en het raakt me nog steeds maar niet zoals die nieuwe tekst.
En dus, omdat ik niet verder schrijven kan en toch iets wil doen tegen dat vreselijke zinkende gevoel dat ik heb als ik lees wat op fora en op sites wordt gezegd en beweerd over BDSM, over wat normaal is blijkbaar en "hoe het hoort". Ik heb mijn eigen visie, altijd gehad en dat komt tot uiting in mijn verhalen.
Omdat ik wil laten zien hoe het ook kan, publiceer ik vanaf vandaag Een simpele vraag. Het is het verhaal dat ik na Smeulend Vuur schreef. Dat er zo mee verweven is en toch ook weer niet. Over wachten en smachten en je lot in eigen hand nemen. Over je rug rechten en doen wat je moet doen, zijn wie je bent.
Het is een van die dierbare verhalen die begint met een hele dierbare vraag: 'Kate, vertrouw je me?'. Zo'n simpele vraag die een wereld aan mogelijkheden en onmogelijkheden ontsluit. Zo'n verhaal dat misschien wel leidt tot een vervolg...
Kate
8 december 2010
