donderdag 3 januari 2013

Doorbroken stilte

Ik heb je geschreven. Oh, het zat er al zo lang aan te komen maar ik weerstond de verleiding en, eerlijk is eerlijk, er was genoeg gaande om het gevaar te doen overwaaien.  

Ik zou van je willen horen dat je me leest, voelen dat je mij nog steeds kunt lezen. Weten dat het waar was wat ik denk of dacht te mogen voelen. Ik wilde horen wat jij me niet zeggen zult.  

Het te bevestigen - na al die tijd - heeft immers geen zin. Ontkennen net zo min. Jij zult blijven doen door niet te doen - wei-woe-wei - ongeacht mijn handelen of het uitblijven ervan.  

Je verjaardag kwam en ging. Ik zweeg. 'Nog steeds een gevaar', noemde ik mijn verlangen en verwierp het weg van mij, weg de wens en de gedachtes - gevaarlijk als ze zijn.

Ik heb te veel gedaan waardoor ik nu moet zwijgen en stilzitten en jij zult niets doen. Ik hoef niet bevestigd te krijgen dat ik het niet heb gedroomd of bedacht. Ik weet dat het was zoals het was.  

Rust. Noem het liever hoogmoed. Die komt voor de val. Ik pakte mijn kerstverhaal op en er ging weer iets stromen. Doornroosje ontwaakte uit haar zoveelste winterslaap en verlangde naar jou.  

Ik schreef en schrapte en dacht ondertussen over de wijsheid Kerst- of nieuwjaars- of gewoon lieve groeten over te brengen daar waar ik misschien beter zou kunnen zwijgen.  

Heeft het er iets mee te maken dat ik schreef en schreef, broeierige scenes, dikke lucht? Kwam het doordat ik moe was - mijn verdediging verslapt? Gefrustreerd dat ik het niet vast kon houden, de geile angst van een ketenloos slavin? Is het daarom dat mijn gedachtes naar jou uitgingen? Of was het toch de jaarwisseling? 

Ik schreef maar de prangende vragen die het verhaal mij stelt, kwamen niet naar genoegen op papier. Ik kreeg het niet afgerond zoals het andere verhaal, mijn eigen verhaal, nooit afgesloten is.  

Tegen beter weten in heb ik toegegeven aan het verlangen opnieuw contact te leggen. Ik weet dat er niets zal veranderen. Die koffie komt er ook dit jaar niet.  

Vijftien maanden stilte naar de klote. Opnieuw verloren van mezelf. Wat kan ik zeggen? Wat ik denk of dacht te voelen: dat ik onderhand wel over je heen ben, is niet waar.  

En hoe is het met jou?  

Kate
3 januari 2013



De foto is gemaakt door Zoejiang. Ik vond hem op de tumblr Weissesrauschen.